Taizé surprises / verrassingen in Eaux

.
Day 114 Th/Do: Montreal -》Eaux 19 km
Day 115 Fr/Vr: Eaux -》Nogaro 21 km

( zie Nederlands hieronder )

I descend from Montreal overlooking the snowy peaks of the Pyrenees far away. Impressively high. I'm walking over these hills into Spain soon.
After Lamothe it is a flat track, what was a railroad long time ago. Passing an old train station is now a home. Still, I'm exhausted. Maison Bethanie in Eaux I got recommended. Marcel & Pauline receive me very warm. It is a nice surprise if it turns out that they like to sing the Taizé songs also. They have even a small Taizé chapel.

I'm the only pilgrim and eat cozy along with their families. Their children Lucia (2yrs) & Rafael (4yrs) made me think of my kids when they were younger.

Barblin and others have been here, one day earlier. That is the result when you decide to walk a bit slower. Then you walk with more new faces and you will lose old friends. Now in the midst of many French pilgrims.

On Friday it is officially summer, but I walk in the rain. Through the vineyards and lots of mud. And in this so-called flatter section, yet again walking down slithering over even mean slopes. Stepping higher your foot slides back down and you should be careful not to fall.
One part of the path is closed by bushes, with only a very small opening as an additional challenge for pilgrims. So you must go through the knees, while pushing the bushes away from your backpack and rain poncho. And later crossing water on a narrow beam, where you do not want to lose your balance. Much is flooding here still in southern France.

I survived again these pilgrim challenges. But I'm happy when I arrive in Nogaro. Fatique ... tired. And with wet shoes I arrive at this Gite which lies in a somewhat unsociable outskirts in Nogaro.

---

Taizé verrassingen

Vanuit Montreal daal ik af met uitzicht op de sneeuwtoppen van de pyreneeën. Indrukwekkend hoog. Daar ga ik binnenkort overheen naar Spanje.
Na Lamothe wordt het een vlak pad, daar liep ooit de spoorlijn. Het station is nu een woning. Toch ben ik uitgeput. Maison Bethanie in Eaux kreeg ik aanbevolen. Marcel & Pauline ontvangen mij zeer harteljk. Het wordt helemaal een mooie verrassing als blijkt dat zij graag de Taize liederen zingen.

Ik ben de enige pelgrim en eet gezellig mee met hun gezin. Hun kinderen Lucia (2jr) & Rafael (4jr) deden mij aan Johannes en Elisabeth denken toen zij nog wat jonger waren.

Barblin en anderen zijn er ook geweest, maar nu net een dag verder. Dat is het gevolg als je het iets rustiger aandoet. Dan loop jij met meer nieuwe gezichten en raak je bekenden kwijt. Nu te midden van veel fransen.

Vrijdag is het officieel zomer, maar loop ik in de regen. Door de wijngaarden en veel modder. En in dit zogenaamde plattere gedeelte toch weer op en neer glibberen met nog gemene hellingen. Omhoog glijden je voeten weer naar beneden en omlaag moet je oppassen niet uit te glijden.
Onderweg is het pad afgesloten door het struikgewas met alleen nog een kleine opening als extra uitdaging voor pelgrims, waardoor je door de knieën moet, terwijl je de prikkelstruiken over je rugzak en regenponcho heen duwt. En later over een smalle balk met onder je een brede snelstromende sloot waar je je evenwicht niet wilt verliezen. Veel wateroverlast hier in Zuid Frankrijk.

Allemaal gelukt die pelgrims uitdagingen. Maar ik ben blij als ik in Nogaro aankom. Fatique ... moe. En met natte schoenen kom ik aan in de Gite die in Nogaro in een wat ongezellig buitengebied ligt.