Verder op weg in de pelgrimstocht van het leven
Door: hans2hike
Blijf op de hoogte en volg hans
17 April 2014 | Frankrijk, Taizé
See translation in English -> http://hans2hike.waarbenjij.nu/reisverslag/4717218/continue-in-the-pilgrimage-of-life
Na een lange stilte nu wat nieuws van mij in de goede week voor Pasen.
Na mijn terugkeer thuis vorig jaar, was ik de mooie ervaringen en lessen van onderweg op mijn pelgrimstocht even helemaal kwijt. Nu ineens met veel meer dan de eenvoud in je rugzak, de draad op moeten pakken in een complexer leven, dat viel echt niet mee. Even leek het alsof mijn pelgrimstocht (camino) slechts een droom was.
Goede raad kreeg ik van Huberta en Arno, kostbare pelgrimsvrienden, die al 10 jaar lang herbergier zijn om anderen op weg te helpen, je pelgrimstocht te leren ervaren als een innerlijke reis.
Hun advies: Zie je tocht naar Santiago als nog maar de eerste helft. Je bent het labyrint met succes ingelopen, hebt moeilijkheden doorstaan, het doel gehaald. Het doel waar ik mij helemaal op gericht had in de jaren ervoor. Een innerlijke reis, verdriet verwerken, leven hervinden. Tot stilstand gekomen bij de Atlantische oceaan. Maar wat nu ?
Nu moet je het labyrint weer uitlopen. Dan begint de tweede helft, het teruglopen in je leven en proberen de camino lessen naar je 'echte' leven te vertalen. Dat bleek moeilijker dan 'naar' Santiago lopen, maar dit advies hielp mij wel. Foto’s verwerken, pelgrims opzoeken, mijn verhaal vertellen hielp mij om terug te halen wat ik onderweg mocht ervaren en leren, en ook nu weer in vertrouwen een onbekend pad in te durven lopen.
Meer en meer herinnerde ik mij hoe God mij toch op een wonderlijk manier beschermd heeft onderweg. Hoe ik onderweg steeds meer kon vertrouwen. Ik snap er nu soms niets meer van, maar mag het opnieuw leren. En hoe je een heel gewoon mens mag zijn, niet perfect maar wel proberen met hulp van boven nu ook zinvoller te leven en verder op pad te gaan. Er 'zijn' voor andere mensen is kostbaar.
Kostbaar was een geschenk van Riëtte. Die tijdens heel mijn reis, mijn verhalen en foto’s had verwerkt in prachtige reisverslagen met veel creatieve toevoegingen. Een levenswerk. Bijzondere vrienden. Huub haar man was blij dat ik weer thuis was :)
Een mooie bemoediging ontving ik tijdens een retraite, net na mijn terugkeer, bij zeer goede vrienden van mij, de Clarissen zusters in Nijmegen, die trouw voor mij hebben gebeden. Daar trof mij dit tijdens hun gebeden. Zuster Marianne en ik keken elkaar aan. Het leek speciaal voor mij geschreven.
Van Pelgrims en bannelingen (fragment uit een brief van Thomas Merton aan Adbul Azizj)
“Ik geloof dat mijn roeping er voornamelijk in bestaat een pelgrim en een banneling te zijn in het leven. Ik geloof dat ik geen eigen plaats in deze wereld heb en dat ik daarom, op de een of andere manier, de vriend en de broer moet zijn van mensen, waar ook ter wereld, en in het bijzonder van hen die, zoals ik, bannelingen en pelgrims zijn. In veel opzichten is mijn leven eenvoudig, maar toch is het ook een mysterie dat ik niet echt probeer te doorgronden; het is alsof ik bij de hand geleid word in een nacht waarin ik niets kan onderscheiden, maar waarin ik volledig kan vertrouwen op de liefde en de bescherming van God die mij leidt.”
Zo gebeuren er in ieders leven van die toevalligheden die te wonderlijk zijn om toeval te zijn. En die je verbinden en aanmoedigen. Nu heb ik weer zin in het leven. Natuurlijk denk ik nog steeds vaak aan mijn Maria. Diep dankbaar.
Ik ben naar Taizé vieringen gegaan, mee gaan doen in een koor, Taizé jongeren leren kennen. Elkaar accepteren zoals we zijn, en verschillen te zien als verrijkend. Ik ben erg blij dat ik nu weer voor een week naar Taizé mag te midden van al die jongeren, rond het kruis en de enorme liefde van Jezus Christus. Helend, inspirerend.
Een jaar geleden vertrok ik in maart vanuit huis en kwam in mei te voet in Taizé aan. Bijzonder om daar nu terug te komen en zeer goede vrienden weer te ontmoeten. Zoals Benjamin.
Wandelen en stilte doen mij goed. Nu ben ik net terug van een prachtige vierdaagse pelgrimstocht met goede vrienden (ontmoet op de eerder gelopen vastenaktie tochten). Op pad gegaan van klooster naar klooster langs een stuk van de ‘Via Monastica’ naar Santiago, op de grens van Nederland en België.
De ’taaie’ knoop heb ik doorgehakt om echt te stopen met mijn werk. Het voelt vrij, om nu open te staan voor wat goed voelt in mijn hart. Daarin mag ik mijn weg weer zoeken, en in vertrouwen een onbekende weg lopen. Mij laten verrassen door wat nog komt.
Wordt vervolgd. Er is nog veel te doen, zoals het vertalen van mijn blog in het Engels en meer Frans leren. Reacties schrijven, ontmoeten, delen. Mijn camino filmpjes samenvatten. En nog veel meer moois :)
Ook mooi werk doen dichtbij en hopelijk Arno & Huberta helpen in hun nieuwe herberg vlakbij Vezelay => http://www.espritduchemin.org/nl/onze-herberg-0
Het op weg gaan naar ... blijft mij trekken.
Stap voor stap verder.
Na een lange stilte nu wat nieuws van mij in de goede week voor Pasen.
Na mijn terugkeer thuis vorig jaar, was ik de mooie ervaringen en lessen van onderweg op mijn pelgrimstocht even helemaal kwijt. Nu ineens met veel meer dan de eenvoud in je rugzak, de draad op moeten pakken in een complexer leven, dat viel echt niet mee. Even leek het alsof mijn pelgrimstocht (camino) slechts een droom was.
Goede raad kreeg ik van Huberta en Arno, kostbare pelgrimsvrienden, die al 10 jaar lang herbergier zijn om anderen op weg te helpen, je pelgrimstocht te leren ervaren als een innerlijke reis.
Hun advies: Zie je tocht naar Santiago als nog maar de eerste helft. Je bent het labyrint met succes ingelopen, hebt moeilijkheden doorstaan, het doel gehaald. Het doel waar ik mij helemaal op gericht had in de jaren ervoor. Een innerlijke reis, verdriet verwerken, leven hervinden. Tot stilstand gekomen bij de Atlantische oceaan. Maar wat nu ?
Nu moet je het labyrint weer uitlopen. Dan begint de tweede helft, het teruglopen in je leven en proberen de camino lessen naar je 'echte' leven te vertalen. Dat bleek moeilijker dan 'naar' Santiago lopen, maar dit advies hielp mij wel. Foto’s verwerken, pelgrims opzoeken, mijn verhaal vertellen hielp mij om terug te halen wat ik onderweg mocht ervaren en leren, en ook nu weer in vertrouwen een onbekend pad in te durven lopen.
Meer en meer herinnerde ik mij hoe God mij toch op een wonderlijk manier beschermd heeft onderweg. Hoe ik onderweg steeds meer kon vertrouwen. Ik snap er nu soms niets meer van, maar mag het opnieuw leren. En hoe je een heel gewoon mens mag zijn, niet perfect maar wel proberen met hulp van boven nu ook zinvoller te leven en verder op pad te gaan. Er 'zijn' voor andere mensen is kostbaar.
Kostbaar was een geschenk van Riëtte. Die tijdens heel mijn reis, mijn verhalen en foto’s had verwerkt in prachtige reisverslagen met veel creatieve toevoegingen. Een levenswerk. Bijzondere vrienden. Huub haar man was blij dat ik weer thuis was :)
Een mooie bemoediging ontving ik tijdens een retraite, net na mijn terugkeer, bij zeer goede vrienden van mij, de Clarissen zusters in Nijmegen, die trouw voor mij hebben gebeden. Daar trof mij dit tijdens hun gebeden. Zuster Marianne en ik keken elkaar aan. Het leek speciaal voor mij geschreven.
Van Pelgrims en bannelingen (fragment uit een brief van Thomas Merton aan Adbul Azizj)
“Ik geloof dat mijn roeping er voornamelijk in bestaat een pelgrim en een banneling te zijn in het leven. Ik geloof dat ik geen eigen plaats in deze wereld heb en dat ik daarom, op de een of andere manier, de vriend en de broer moet zijn van mensen, waar ook ter wereld, en in het bijzonder van hen die, zoals ik, bannelingen en pelgrims zijn. In veel opzichten is mijn leven eenvoudig, maar toch is het ook een mysterie dat ik niet echt probeer te doorgronden; het is alsof ik bij de hand geleid word in een nacht waarin ik niets kan onderscheiden, maar waarin ik volledig kan vertrouwen op de liefde en de bescherming van God die mij leidt.”
Zo gebeuren er in ieders leven van die toevalligheden die te wonderlijk zijn om toeval te zijn. En die je verbinden en aanmoedigen. Nu heb ik weer zin in het leven. Natuurlijk denk ik nog steeds vaak aan mijn Maria. Diep dankbaar.
Ik ben naar Taizé vieringen gegaan, mee gaan doen in een koor, Taizé jongeren leren kennen. Elkaar accepteren zoals we zijn, en verschillen te zien als verrijkend. Ik ben erg blij dat ik nu weer voor een week naar Taizé mag te midden van al die jongeren, rond het kruis en de enorme liefde van Jezus Christus. Helend, inspirerend.
Een jaar geleden vertrok ik in maart vanuit huis en kwam in mei te voet in Taizé aan. Bijzonder om daar nu terug te komen en zeer goede vrienden weer te ontmoeten. Zoals Benjamin.
Wandelen en stilte doen mij goed. Nu ben ik net terug van een prachtige vierdaagse pelgrimstocht met goede vrienden (ontmoet op de eerder gelopen vastenaktie tochten). Op pad gegaan van klooster naar klooster langs een stuk van de ‘Via Monastica’ naar Santiago, op de grens van Nederland en België.
De ’taaie’ knoop heb ik doorgehakt om echt te stopen met mijn werk. Het voelt vrij, om nu open te staan voor wat goed voelt in mijn hart. Daarin mag ik mijn weg weer zoeken, en in vertrouwen een onbekende weg lopen. Mij laten verrassen door wat nog komt.
Wordt vervolgd. Er is nog veel te doen, zoals het vertalen van mijn blog in het Engels en meer Frans leren. Reacties schrijven, ontmoeten, delen. Mijn camino filmpjes samenvatten. En nog veel meer moois :)
Ook mooi werk doen dichtbij en hopelijk Arno & Huberta helpen in hun nieuwe herberg vlakbij Vezelay => http://www.espritduchemin.org/nl/onze-herberg-0
Het op weg gaan naar ... blijft mij trekken.
Stap voor stap verder.
-
17 April 2014 - 13:38
Frank:
Hans, goed om dit te horen. Je bent een moedig man! -
17 April 2014 - 14:58
Jet En Frank:
Hoi Hans,
Dank voor de update. Wat een moedige stap om definitief met je werk te stoppen. Laat de Here Jezus steeds het middelpunt blijven in je leven dan zal de Heilige Geest je leiden op het pad dat je gaan moet. Ga in vertrouwen op God en dan zullen er prachtige nieuwe dingen op je weg komen.
groetjes,
Frank en Jet -
17 April 2014 - 22:25
Bas:
De (Gordiaanse) knoop doorgehakt en opnieuw op weg gegaan. Mooi nieuw begin.
Je kent de weg naar Taizé. De weg terug ook.
Je kent de weg naar God. Er is geen weg terug. Hij heeft zich voor altijd verbonden met je. Je bent en blijft zijn geliefd kind.
Net als alle andere mensen ken je je toekomst niet. Dus ook voor jou geldt: ga in vertrouwen. Praktisch advies: blijf dicht bij Hem.
Ga met verwondering als je vriend, dan val je zomaar in verbazing. Over mensen op je pad, over hulp geven en ontvangen, over leven zoals dat bedoeld is. Meer tijd voor ontmoetingen en voor ont-moeten.
Omarm de wijsheid op je pad in goede en slechte dagen. Deel je wijsheid, je vriendelijkheid en je zachtmoedigheid, daar groeien ze van. Net als de mensen die je tegenkomt.
Een nieuw begin. Een mooie stap.
-
22 April 2014 - 10:18
Markus:
Hans,
Dank je voor het delen met ons.
groet,
Markus Bos -
05 Juni 2014 - 16:20
Hans 2 Hike:
Dank allemaal. En Bas jouw woorden raken mij altijd diep. Prachtig.
Groet, Hans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
